Ἐλπίδος σῆμα

Ἡ ἐλπίδα ἔρχεται» ἀνέκραξε ἐκστασιασμένη ἡ  ὁμήγυρις.

Εἶναι πανάρχαιο ἔθιμο νά κρεμοῦν τούς Προμηθεῖς νοῶ.

Σέ τοῦτα ἐδῶ τά χώματα αἰωνίως εὐδοκιμοῦν μοναχά

οἱ χάσκοντες καί ἀμβλύνοες ἀδερφοί των συμπεραίνω.

Ἀκόρεστα χείλη διψοῦν ἀκόμα γιά οὐράνιες εὐεργεσίες

ἤ  φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις νεοπαγῶν    ἐξουσιῶν.

Ἡ διήγησις προστάζει ἡ ἐλπίς νά βρίσκεται ἀκόμα στόν πάτο τοῦ πιθαριοῦ,

ἡ πλέμπα προσμένει τήν πολυπόθητη ἐκείνη ἔξοδο τῆς Σωτῆρος,

τινές γιά νά τήν ἐξευμενίσουν  φέρονται σάν χρόνιοι ὑπήκοοί της,

συχνά προφητεύουν γιά νέους ἀσυννέφιαστους καιρούς.

Μέ κηρύγματα οἰκτίρουν ἀλλόκοτους καί ἀπέλπιδες νόες

καί  θεωροῦν φαντασιόπληκτες τίς καρδιές  πού παλεύουν

γιά τό δίκαιο καί τοῦς ἀγῶνες γιά τό μέλλον μάταιους.

Ἄλλοτε πάλι γίνονται θεματοφύλακες τῆς δημοκρατίας

 φθασμένοι ψυχαναλυτές και χαρισματικοί κοινωνικοί λειτουργοί.

Μίλησαν γιά τόν Βαγγέλη, τόν Παῦλο, τόν Ἀλέξη, τόν Κωνσταντῖνο,

τόν Ἐρνέστο ,τήν Κατερίνα, τόν Γρηγόρη τόν ἄνθρωπο μέ τό γαρύφαλλο…

Εἶναι ἄριστοι σ’ αὐτό, μονάχα μιλοῦν γιά σένα , γιά μένα,

τόν ἀπέναντι, τόν παραδίπλα , ποτέ ὅμως γιά τόν ἐαυτό τους.

Συχνά ἀρέσκονται νά ἐλεημονοῡν πένητας καί κατατρεγμένους,

ἀγαποῦν νά λογίζονται χρηστοηθεῖς, εὐεργέτες κι ἄλλα τέτοια κοσμητικά.

Ἰσχυρίζονται πώς δέ μένει περαιτέρω χρόνος γιά δράση κοινωνική,

κι εἶναι ὡραῖο ἄλλοθι ὁ  χρόνος 

ὁ ἄτεγκτος πού γρήγορα κυλᾷ.

Στούς καιρούς μας  τέλος οἱ  ποιητές παρατηροῦν καί γράφουν

γι' αὐτόν πού περήφανος ἀναλίσκεται στήν πυρά

ποτέ ὅμως δέν πέφτουν  νά τον σώσουν.

Ἐπειδή εἶναι μοιρασμένοι στά δύο,

βρίσκουν στό διάβημά του ἱδεαλιστικά κίνητρα

κι ἀπερίσπαστοι τραγουδοῦν τήν ἐλπίδα πού καταφτάνει.

Εἰς μάτην. Ἡ ἐλπίς  πέρασε κάποτε ἀπό τή γῆ μας

μά εἰσερχομένη στήν ἀτμόσφαιρα ὡς μετεωρίτης

ἀκίνδυνος γιά τήν παγιωμένη τῶν πραγμάτων τάξη,

ἀμέσως διελύθη στά ἐξ ὧν συνετέθη!