Σονέτο εις πεπλανημένον άφραγκον

Τραυλός τελάλης με θέρμη διαλαλεί:

-Πλούσια  εμπορεία, θ’ ανοίξουν στην πόλη.

Ο ματαιόδοξος λογοκόπος αφήνει τη σχόλη.

Με μαραγκιασμένες ιδέες πάλι μας προκαλεί.

Κλώνο μυρσίνης, γυρεύει στα ανταλλακτήρια!

Κόλακες αργυραμοιβοί, πρώτοι στην αλχημεία.

μειδιώντας  καταμετρούν τα πλαστά χαλκεία:

-Της δόξης σου κραδαίνεις τα πειστήρια….

Ως ήρωας   θρυλείται ετιμήθη,

ζώντας εισήλθε στη Μακάρια τη   Γη.

Ω δολερά της εποχής μας ήθη! 

Δυσοιώνως όμως λήγουν πλήθος μύθοι,

ο δικαστής αποτάθηκε «αιώνιος σιγή».

Ανώμαλη η προσγείωση στη λήθη….

Υunanistan ήτοι Ιωνία

Εκ των υστέρων, γινήκαμε μια αράδα,
από το Σύνταγμα που χάρισε στους Ρωμιούς
του «Μπαρμπαγιάννη το φιλότιμο»
αφήνοντας να σέπεται ο Τερτσέτης
και η μπέσα του Γέρου με την Αρβανιτιά.

Λατινιστί, Κυριλλιστί και μειξογερμανιστί
έπος χαράχθηκε στο Ναυαρίνο,
κι η Λόνδρα έσυρε να βρει ερμηνευτή,
για να καμφθεί η σύγχυση...
Εδώ Βαβυλωνία.

-Στραγγαλισμένα πτώματα της Νεμπόισα,
σ΄ ορμητικά κύματα των Βαλκανίων κυλάτε.
Μα εσύ, Μοριά κατακαημένε, 'σωθης.

με το τσεκούρι και τη φωτιά. 

Δεύτε μνημονεύσωμεν κοτσαμπάσηδες,
καλαμαράδες ζήτωσαν!
-Υδραίε, τι γυρεύεις από του ζωγράφου
την πένα, εσύ, ένας στασιαστής;
Τυφλέ ζητιάνε, γιά δεν άρπαξες το πουγκί;

Η εστεμμένη λευτεριά μας φωτίζει.
Δεν πήγε στράφι τον μάρμαρο που 'ντυσε
τον στερνό Βασιλέα, που σκέπασε
της γης τον ανδρειωμένο.

Οι Μεγάλες Ιδέες ταιριάζουν στους μικρόνοες σκέφτηκα,
φοβούμενος μην την ξαναπατήσω. Σαγγάριος.

«Είμαστε έθνος ανάδελφον» ή μήπως πένθος;

Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα…
«H κοινότης των Ελλήνων χριστιανών,
ανήκει και με τη βούλα στη Δύση».

Φαίνεται πως θα κοιμηθώ και σήμερα ασφαλής...